بنابراين، خود انسان بايد، هر سه نكته را رعايت كند، و به چنين فردى كه فقط قربانى را مى كشد، تكليفى نيست.

مسأله 905 . هرگاه انسان ، ديگرى را براى قربانى نايب بگيرد، در اين صورت خود شخص بايد قصد قربت كند، ولى نايب بايد عمل را آگاهانه و با تعيين نوع عمل، انجام دهد. نتيجه اين كه گاهى خود انسان، اعمال قبلى را انجام مى دهد، و فقط ذبح را به ديگرى واگذار مى كند. در اين صورت، اعمال مربوط به نيت، مربوط به خود اوست ، و گاهى فردى را نايب مى گيرد. در اينجا فقط خود، يك وظيفه دارد كه نيت قربت كند، و بقيه برعهده نايب است.

مسأله 906 .انسان مى تواند نيابت عده اى را در قربانى بپذيرد و پس از صورت بردارى از اسامى افراد، به قربانگاه رفته، براى افراد مختلف، به ترتيب، يك يك قربانى كند و در هنگام ذبح، نام يكايك افراد را در نظر آورد، و قصد كند كه اين قربانى را به عنوان آنچه بر ذمّه فلانى است انجام مى دهم، خواه حجة الإسلام يا نيابى يا مستحبى باشد.

مسأله 907 . فردى كه براى قربانى كردن نايب مى شود، بايد مورد وثوق و اطمينان باشد، و در غير اين صورت كافى نيست.

مسأله 908 . نيابت در صورتى تحقق مى پذيرد كه طرف رسماً او را نايب خود قرار دهد، و به اصطلاح به او وكالت دهد كه اين كار را انجام دهد، و اگر فردى بدون اذن كسى از طرف او قربانى كند، كفايت نمى كند.

مسأله 909 . محرم مى تواند براى خود قربانى كند، همچنان كه مى تواند از طريق نيابت براى ديگران قربانى كند، ولى بهتر است، نخست قربانى خود را ذبح كند، سپس قربانى افراد ديگر را.