اين بود نمونه هاى اندكى از سفرنامه هايى كه به توصيف قبرستان بقيع پرداخته اند.

ساير جهانگردان و سفرنامه نگاران كه مدينه منوره را زيارت كرده اند توصيفاتى مشابه از قبور و گنبد و بارگاه هاى مرتفع بقيع نموده اند و تمامى آنها با ديده پذيرش و خرسندى به ثبت گزارش خود پرداخته اند، نه با ديده ناخرسندى و انتقادى.

اين اتّفاق نظر و اجماع عالمان مسلمان در طول قرون متمادى، بهترين گواه بر جايز بودن ايجاد مقبره و آرامگاه بر مزار شخصيتهاى اسلامى است كه ياد و نام آنان، در دلها و جانها جاگرفته است.

علامه عاملى در اين باره چه خوب سروده است:

مضت القرون و ذى القباب مشيّدة

فى كل عصر فيه اهل الحل و الـ

لم ينكروا ابداً على من شادها

فبسيرة للمسلمين تتابعت

و الناس بين مؤسس و مجدّد

ـعقد الذين بغيرهم لم يعقد

شيدت و لا من منكر و مفنّد

فى كل عصر نستدل و نقتدى[1]