(لَهُمُ الرَُّّسولُ لَوَجَدُوا اللّهَ تَوّاباً رَحِيماً)).[1]

«و اگر اين مخالفان، هنگامى كه به خود ستم مى كردند ]و فرمانهاى خدا را زيرپا مى گذاردند[ به نزد تو مى آمدند و از خدا طلب آمرزش مى كردند و پيامبر هم براى آنها استغفار مى كرد، خدا را توبه پذير و مهربان مى يافتند».

سپس گريست و اين اشعار را سرود:

يا خير من دفنت بالقاع اعظُمُه

نفسى الفداء لقبر انت ساكنه

فطاب من طيبهنّ القاع و الاُكُم

فيه العفاف و فيه الجود و الكرم

«اى بهترين انسانى كه در زمين استخوانهايش دفن شد و از بوى خوشش كوه و دشت معطر گرديد! جانم فداى قبرى كه تو در آن منزل گزيده اى، كه آنجا منزل پاكى و سخاوت و كرامت است».

ابوطيب احمد ابن عبدالعزيز، در ادامه اين ابيات سروده است:

و فيه شمس التقى والدين قد غَرُبت

حاشا لوجهك ان يبلى و قد هُديت

من بعد ما اشرقت من نورها الظلم

فى الشرق و الغرب من انواره الامم[2]

«در آن قبر، خورشيد دين و تقوا غروب كرد، پس از آن از نور او ظلمت ها به روشنايى مبدّل شد.