آثار وجودى آنها محافظت كنيم، در سالگرد تولد آنها مجالس جشن برپا كنيم و در سالروز رحلت آنان با تشكيل جلسات و ايراد سخنرانى يادشان را گرامى بداريم.

هر انسان هوشمندى، مطالب فوق را درك كرده و مى پذيرد. بر همين اساس، ملتهاى زنده و با نشاط، براى زيارت آرامگاه رهبران و شخصيتهاى خودكه جان و مالشان را در راه نجات و رهايى ملت خود از چنگال استعمارگران و ستمگران فدا كرده اند، از يكديگر سبقت مى گيرند و براى گراميداشت ياد و نام آنان، مجالس خاصى برپا مى كنند.

با اين وجود، به ذهن كسى خطور نمى كند كه اينگونه اعمال، عبادت وپرستش آنان محسوب مى شود. واقعيت آن است كه احترام و بزرگداشت شخصيتها، فاصله فراوانى با پرستش آنها دارد. انگيزه احترام و تعظيم، قدردانى از تلاش و كوشش آنهاست، اما انگيزه پرستش، خدا انگارى و ربّ دانستن آنان است.

حال آيا مى توان در اين زمينه بين شخصيتهاى اسلامى ما، با شخصيتهاى ملل ديگر تفاوتى قايل شد؟ هرگز! توجه و دقت در بحث ماهيت و مقومات عبادت كه بيانگر دو عنصر «خضوع و عقيده» بود، پاسخ اين پرسش را از قبل روشن كرده است.

اكنون كه با آثار انسان ساز زيارت قبور مسلمانان ، و زيارت