در اين اصل كلى كه عبادت و پرستش، ويژه خداوند است ترديد و اختلافى نيست. اما در مواردى گمان مى رود عبادت غيرخداوند صورت گرفته است (ما در فصل پنجم به طور مبسوط به اين نكته خواهيم پرداخت) بنابراين در اصل كلى مذكور اختلافى وجود ندارد، بلكه در بعضى مصاديق و موارد است كه سئوال پيش مى آيد، آيا عبادت خداوند صورت مى گيرد يا عبادت غير او؟

مثلاً برگزارى مجالس جشن و سرور در اعياد مذهبى، آيا عبادت شخصيتى كه به احترام اومجلس تشكيل شده است محسوب مى شود يا فقط احترام و تكريم او است نه بيش از آن؟ اگر عبادت محسوب شود، بدون ترديد حرام و شرك است و اگراحترام و تكريم باشد، جايز و بلكه مستحب است.

مثالها و مصاديق ديگرى نيز وجود دارد كه در فصل پنجم كتاب مطرح خواهد شد. آنچه اكنون مهم است تفسير منطقى عبادت و تعريف دقيق آن است تا بدانيم چه كارى عبادت محسوب مى شود و چه كارى عبادت نيست.در دو فصل بعدى، در اين باره بحث و بررسى خواهد شد.[1]