اين مدعى، در پى آوردن كلمه«انداد» است كه به معناى بت ها و اصنام مى باشد.

بسيارى از فقها، قسم به غير خداوند را جايز دانسته اند، اما در مورد وجوب كفاره در صورت شكستن قسم اختلاف نظر دارند. به عبارت ديگر; فقها در اصل جواز قسم به غير خداوند اتفاق نظر دارند، اما در مورد منعقد شدن و كفّاره قسم اختلاف نموده اند. به عنوان مثال; ابن قدامه مى گويد:

«قسم به قرآن يا به آيه اى از آن و يا به كلام خداوند، قسم محسوب شده و منعقد مى شود و در صورت شكستن آن، كفاره واجب است.

نظر ابن مسعود،حسن، قتاده، مالك، شافعى، ابوعبيد و تمام اهل بيت نيز همين است.

ابو حنيفه گفته است: قسم به اصحاب پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)، قسم شمرده نميشود و كفاره ندارد».[1]

ابن قدامه در جاى ديگر مى نويسد:

«سوگند خوردن به انبياء و ساير مخلوقات الهى منعقد نميشود و با شكستن آن، كفاره واجب نيست. نظر اكثر فقها و ظاهر كلام خرقى نيز همين گونه است. اصحاب ما]اهل سنت[ گفته اند: قسم