((لَعَمْرُكَ إِنَّهمْ لَفِى سَكْرَتِهِمْ يَعْمَهُونَ)).[1]

«سوگند به جان تو، اينها در مستى خود سرگردانند».

در صورتيكه قسم به غير خداوند شرك و قبيح باشد، با آنكه خداوندشرك را به فحشا توصيف نموده است، چگونه ممكن است اين عمل، از خداوند سرزده باشد؟

((وَ إِذا فعَلَوُا فاحِشَةً قالُوا وَجَدْنا عَلَيْها آبائَنا وَاللّهُ أَمَرَنا بِها قُلْ إِنَّ اللّهَ لا يَأْمُرُبِالفَحْشاءِ أَتَقُولُونَ عَلىَ اللّهِ ما لاتَعْلَمُونَ)).[2]

«و هنگامى كه كار زشتى انجام مى دهند مى گويند:«پدران خود را بر اين عمل يافتيم و خداوند ما را به آن دستور داده است.» بگو!خداوند ]هرگز[به كار زشت فرمان نمى دهد. آيا چيزى به خدا نسبت مى دهيد كه نمى دانيد؟!»

فعل قبيح و ناپسند، از هر كس قبيح است و فرقى بين خالق و مخلوق نيست. بر طبق آيات مذكور، چنانچه قسم به غير خداوند داراى هدفى عقلايى باشد، بى اشكال بوده و جايز است.

غالباً، هدف خداوند از قسم خوردن به موجودات، توجه دادن انسانها به اسرار نهفته در آنها و سعى در كشف اسرار درونى موجودات است. اما هدف ازقسم خوردن انسانها به امور مقدس، علاوه بر اشاره به قداست آنها، ترغيب و تشويق يا ترساندن و برحذر داشتن و يا جلب اعتماد طرف مقابل است.