سستى منطق آنان فراهم كرد، خطاب به مردم يا فرستادگان عيسى(عليه السلام) گفت: ((إنِّى آمَنْتُ بِربّكُمْ فَاسْمَعُونَ)) اينجا بود كه كفار با سنگ به او حمله كردند و او را به شهادت رساندند.

خداوند متعال، پاداش او را ورود به بهشت قرار داد و فرمود: ((قيل ادخل الجنّة)) و او خطاب به مردمى كه او را كشته بودند گفت:((قالَ يا لَيْتَ قَوْمِى يَعْلَمُونَ بِما غَفََرَلِى رَبّى وَجَعَلَنِى مِنَ المُكْرَمِينَ)).

از سوى ديگر، خداوند متعال به قاتلين فرصت چندانى نداد تا از آسمان فرشتگان عذاب را نازل كند، بلكه با ساده ترين راه، با عذابى دفعى، تمام آنان را هلاك نمود و همه دم فرو بستند و از ميان رفتند: ((وَ ما أَنْزَلْنا عَلى قَوْمِهِ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ جُنْد مِنَ السَّماءِ وَ ما كُنّا مُنْزِلِينَ )*( إِنْ كانَتْ إلاّ صِيْحَةً واحِدَةً فَإذا هُمْ خامِدُونَ)).

اين آيه به روشنى بر حيات نفس انسان و ادراك و شعور انسان پس ازمرگ و سخن گفتن او با مردمان دنيا دلالت دارد. زيرا دخول در بهشت ((قيل ادخل الجنّة)) و آرزو نمودن او «يا ليت قومى» قبل از برپايى قيامت است. البته بهشتى كه در اين آيه مطرح شده، بهشت برزخى است نه بهشت ابدى.

آيات گذشته، در مورد حيات برزخى ارواح شهدا ـ كه جان خود را در راه خدا تقديم كردند ـ بود. آيات ديگرى نيز وجود دارد كه در مورد بقاء ارواح كفّار بعد از مرگشان و گرفتارى آنان به انواع عذاب