انس مى گويد: «پس از اين دعا باران باريدن گرفت».

اين حديث را بخارى عيناً در كتاب صحيح خود آورده است و نشان مى دهد عمر ابن خطاب در ضمن دعا و استسقا، متوسل به شخص و شخصيّت عموى پيامبر و قداست و قرابت اوبه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) شده است، نه آنكه از او درخواست دعا كند. شاهد اين گفتار، عبارات دعاى عمر است كه گفت:«اللّهم انّا كنا نتوسّل اليك بنبيّنافتسقينا و انا نتوسل اليك بعمّ نبيّنا فاسقنا».

اين جملات مى رساند، خليفه دوم شخصاً براى استسقاء دعا نموده است و در ضمن دعاى خود، متوسل به عموى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) و قرابت او به رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)شده است.

* * *

ج . توسل به حقّ پيامبر و انبياء و صالحين

نوعى ديگر از توسل، توسل به حق انبياء و فرستادگان الهى است. يعنى توسّل به حقى كه خداوند به آنان تفضّل فرموده و آنان را ذى حق دانسته است. البته اين بدان معنا نيست كه بندگان و اولياى الهى حقى ذاتى بر خداوند دارند وخداوند بايد حق آنان را ادا كند. هرگز! هر حقى از آن خداوند است. امّا خداوند خودْ آنان را ذى حق مى داند و از روى تكريم و پاداش، به آنان حق مى دهد.چنانكه