پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) داخل محدوده مسجد النّبى واقع شد و بر اساس دستور وليد، سقفى بلند براى آن ساختند»[1].

در جاييكه اين عمل در جلوى ديدگان فقهاى دهگانه مدينه و عموم مسلمانان و در پيشاپيش چشم تابعين، امام زين العابدين و امام محمد باقر (عليهما السلام) كه احدى در مقام علمى و زهد و عرفان آنان ترديدندارد واقع شود و مخالفتى با آن صورت نگيرد; بهترين دليل بر جايز بودن مسجدسازى در كنار مزار انبياء و صالحين، و نمازگزاردن در آن خواهد بود.

جمله تابعين و پس از آنان مردم مدينه و امام دار هجرت، مالك ابن انس ـ سرآمد امامان مذاهب چهارگانه اهل سنّت ـ اين عمل را تأييد كرده و هيچگونه اعتراضى نداشته اند.

ب . سمهودى در مورد فاطمه بنت اسد مادر امام على(عليه السلام) مى گويد:

«پس از رحلت فاطمه بنت اسد رسول خدا دستور داد براى او قبرى آماده كنند. به دنبال اين دستور مردم در مكان مسجدى كه امروزه به آن قبر فاطمه گفته مى شود قبرى حفر كردند».[2]

مطابق اين عبارت، مسجد پس از به خاك سپارى فاطمه بنت اسد ساخته شده است.