نكند، بلكه آثار و علايم دوستى در آينه رفتار انسان منعكس مى شود.

1 ـ لازمه عشق و دوستى به خداوند و پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) پيروى از دين الهى و عمل به سفارشات خدا و رسول و دورى از منهيات آنان است.ادعاى عشق به رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)در عين مخالفت با خواسته ها و توقعات آن حضرت امرى نا معقول و نا ممكن است. تبعيت و عمل به دستورات و سفارشات آن حضرت، يكى از نمودها و جلوه هاى دوستى و علاقه به ايشان است:

((قُلْ إنْ كُنْتُمْ تُحِبّونَ اللّهَ، فَاتَّبِعُونِى يُحْبِبْكُمُ اللّهُ وَ يَغْفِرُ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ)).[1]

«بگو! اگر خدا را دوست مى داريد از من پيروى كنيد تا خدا ]نيز[شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشد».

دعوى عشق به پيامبر در عين مخالفت عملى با گفتار آن حضرت، امرى متضاد و ناشدنى است.

در شعرى منسوب به امام صادق(عليه السلام) آمده است:

تعصى الإله و انت تظهر حبّه

لو كان حبك صادقاً لاطعته

هذا لعمرى فى الفعال بديع

ان المحبّ لمن يحب مطيع[2]

با آنكه به خداوند ابراز دوستى مى كنى، به معصيت او مى پردازى، به جان