«و همگى به ريسمان خدا ]قرآن و اسلام و هرگونه وسيله وحدت[چنگ زنيد و پراكنده نشويد و نعمتِ بزرگ خدا را بر خود، به ياد آريد كه چگونه دشمن يكديگر بوديد و او ميان دلهاى شما الفت ايجاد كرد و به بركتِ نعمت او برادرشديد و شما بر لب حفره اى از آتش بوديد، خدا شما را از آن نجات داد. اين چنين خداوند آيات خود را براى شما آشكار مى سازد، شايد پذيراى هدايت شويد».

با بررسى و دقت در گفتار و رفتار رسول گرامى اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم)، اهتمام جدى آن حضرت را بر توحيد كلمه و حفظ وحدت مسلمانان مشاهده مى كنيم. وحدت; ضامن نيرومندى، آسايش و بهروزى است و تفرقه; سياه چال سستى،دشمنى و اضمحلال است.

ما در بيان گفتار و رفتار آن حضرت در اين زمينه، به ذكر نكات ذيل بسنده مى كنيم:

الف: وقتى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) وارد مدينه شدند، اوس و خزرج پروانهوار گرد ايشان مى گرديدند. اين دو قبيله، سنگ بناى دعوت اسلام بودند،امّا تا چندى پيش (قبل از پذيرش اسلام) جنگ هاى ويرانگرى بين آنان درگرفته و غبار كينه و دشمنى در بينشان پراكنده بود. در چنين شرايطى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) وارد مدينه شده و ضرورت حل اختلاف و نزديك كردن اين دو قبيله به يكديگر را احساس مى كند. با اين هدف، اقدام به ايجاد اخوّت و دوستى بين اين دو، از طريق بستن عقد اخوّت بين آنان مى كند، تا ريشه اختلاف خشكيده و