8

لقمان و سپاسگزارى

12. (وَلَقَدْ آتَيْنا لُقْمانَ الْحِكْمَةَ أَنِ اشْكُرِ للّهِ وَمَنْ يَشْكُرْ فَإِنَّما يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللّهَ غَنِيٌّ حَميدٌ);

«ما به لقمان حكمت عطا كرديم و دستور داديم كه شكر خدا را به جا آورد. هر كس خدا را سپاس كند، نتيجه آن به خود او برمى گردد. هر كس كفران نعمت كند]خدا را ضرر نمى زند.[ خداوند بى نياز و شايسته ثناست.»

مى گويند: در دوران حكومت حضرت داود(عليه السلام) در خانواده اى كه نسب آن به حضرت ابراهيم(عليه السلام) منتهى مى گشت، كودكى سيه فامْ چشم به دنيا گشود. سپس بر اثر داشتن ملكات فاضله، هوش سرشار، عقل و تدبير فوق العاده، تجربه و پختگى، بيان شيرين و منطق محكم، به نام لقمان حكيم معروف گرديد. خصوصيات زندگى او درست ضبط نگرديده، ولى سخنان حكيمانه وى زينت بخش صفحات كتاب هاى اخلاق و تفسير و تاريخ است. آنچه مسلّم است، روزگارى غلام بوده و آقايى داشته، ولى اين نكته چندان روشن نيست كه چگونه كودكى كه در خاندان نبوت به دنيا آمده بود،