از او باز دارد; اين دو نوع كار، يك نوع تناقض و تضاد شمرده مى شود.

شرك در اجتماع ما به صورت ديگر

قرآن مجيد بيش از هر مسأله اى روى شرك تكيه مى كند و از آن نكوهش مى كند.

شرك به آن صورت كه در زمان نزول قرآن رايج بود، در پرتو تعاليم اسلام از سرزمين هاى ما رخت بربسته و جامعه اسلامى از بت پرستى پيراسته ساخت.[1]

امّا گاهى در جامعه هاى اسلامى، شرك به صورت ديگر جلوه كرده و جاى آن شرك كهن را مى گيرد. در اين جا هر چند از بت چوبى و فلزى يا اجرام آسمانى خبرى نيست، ولى بت در اين جا به صورت مقام و منصب، پول و ثروت، مد و تجمل پرستى و ديگر هواها و هوس ها در مى آيد، كه همگى از شاخه هاى خودپرستى و نفس پرستى است.

قرآن مجيد درباره اين افراد مى فرمايد: (أَرءَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ)[2]. از مردم كسانى هستند كه بت آنها هوا و هوس آنهاست، زيرا مقام، پول، جاه و شهرت را آن چنان مى خواهند كه آنها را به سرحد معبود مى پرستند.

آنان به اندازه اى به مقام و هوا و هوس علاقه دارند كه تصور مى كنند پول و قدرت ظاهرى همه كاره است و اگر اين وسايل مادى از دست آنها گرفته