(وَلَقَدْ بَعَثْنا فِى كُلِّ أُمَّة رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ...).

«در ميان هر ملتى[1] پيامبرى را برانگيختيم كه به مردم بگويد خدا را بپرستيد».

(وَلِكُلِّ أُمَّة رَسُولٌ فَإِذَا جاءَ رَسُولُهُمْ قُضِىَ بَيْنَهُمْ...).[2]

«براى هر امتى پيامبرى است كه در ميان آنها حكم و داورى مى نمايد».

به طور مسلم، پيامبران هر امتى در ادوار پيشين متناسب با فهم و ادراك آنها و راهنمايى آنان در حدود و قابليت و شايستگى آنها بوده است. امّا اين كه چرا در قرآن نامى از پيامبران مغرب زمين نيامده است براى اين است كه خود قرآن تصريح مى كند پيامبرانى از طرف خداوند، براى هدايت مردم مبعوث شده اند كه شرح نام و تفصيل دعوت آنها را در قرآن بازگو ننموده است، چنان كه مى فرمايد:

(وَرُسُلاً قَدْ قَصَصْناهُمْ عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ وَرُسُلاً لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ...).[3]

«پيامبرانى كه قبلاً سرگذشت آنها را بيان كرده ايم و پيامبرانى كه درباره آنها گفتگو ننموده ايم».[4]

ولى علت اين كه مذاهب بزرگ جهان به پيامبران مشرق زمين تعلق دارد اين است كه شرق گهواره تمدن و فرهنگ آن اصيل تر از غرب است و علم و فلسفه و هنر و نظام حقوق فردى و اجتماعى از مشرق زمين به غرب رفته است از اين نظر،