از اين ملاقات روشن شد كه آنچه كه عمروعاص نمى خواست كسب آگاهى از شركت عمّار در سپاه امام (عليه السلام) بود، زيرا او سران سپاه على (عليه السلام)را به خوبى مى شناخت ولذا به تسليم در برابر منطق عمّار به جدال وجنجال پرداخت ومسئله قتل عثمان را به ميان كشيد تا از او اقرار بگيرد كه در قتل خليفه دست داشته است واز اين طريق شاميان ناآگاه را به شورش وادارد. البتّه معاويه وعمروعاص شانس آوردند كه ذوالكلاع قبل از عمّار به قتل رسيد، چه اگر بعد از شهادت عمّار ياسر او زنده بود ديگر عمروعاص نمى توانست با حرفهاى بى اساس خود او را فريب دهد وخود او در ميان سپاه شام مشكل بزرگى براى معاويه وعمروعاص مى شد. لذا پس از كشته شدن ذوالكلاع وشهادت عمّار ياسر، عمروعاص خطاب به معاويه گفت:من نمى دانم به قتل كدام يك ازا ن دو بايد خوشحال شوم، به قتل ذوالكلاع يا عمّار ياسر؟ به خدا قسم اگر ذوالكلاع بعد از قتل عمّار ياسر زنده مى بود تمام اهل شام را به جانب على (عليه السلام) بازمى گرداند.[1]

رشادتهاى امام(عليه السلام)در نبرد صفّين

امام(عليه السلام)، به عنوان فرمانده كلّ قوا، به سان معاويه يا عمروعاص نبود كه در امنترين نقطه ودر ميان خيمه اى قرار گيرد وديوارهايى از قهرمانان سپاه حفظ وحراست او را برعهده بگيرند ودر لحظات خطر پا به فرار بگذارد. بلكه آن حضرت نقش فرماندهى خود را با گردش در قسمتهاى مختلف سپاه ايفا مى كرد ودر سخت ترين لحظات نيز، پيشاپيش سپاهيان مى جنگيد وكليد پيروزى در حملات سنگين در دست مبارك وپر قدرت او بود.

در اين صفحات نمونه هايى را از رشادتهاى آن حضرت ياد آور مى شويم. تفصيل مطلب دركتابهاى تاريخ نقلى از جمله «وقعه صفّين» نوشته ابن مزاحم و«تاريخ طبرى» مندرج است، كه علاقه مندان مى توانند به آن كتابها مراجعه