معاويه نظر مشاور خود را نپذيرفت وسرانجام نامه اى به امضاى خود وعمرو عاص به عبد اللّه بن عمر نوشت كه مضمون آن چنين است:

حقايق اگر از ما مخفى وپنهان باشد هرگز از تو مخفى نيست.عثمان را على كشت، به گواه اينكه قاتلان او را امان داده است. ما خواهان خون عثمان هستيم، تا آنان را به حُكم قرآن بكشيم.واگر على قاتلان عثمان را به ما بدهد ما از او دست بر مى داريم و آن گاه مسئله خلافت را مانند عمر بن خطّاب به صورت شورا در ميان مسلمانان مطرح مى كنيم.ما هرگز خواهان خلافت نبوده ونيستيم.ما از تو مى خواهيم كه بپا خيزى وما را در اين راه كمك كنى.اگر ما وشما با هم متحد شويم على مرعوب مى گردد وعقب نشينى مى كند.[1]

پاسخ عبد اللّه بن عمر

...به جانم سوگند كه شما هر دو نفر بصيرت و واقع بينى را از دست داده ايد واز دور به وقايع مى نگريد ونامه شما بر شك وترديد اهل شك افزود. شما را چه با خلافت؟ معاويه، تو طليق وآزاد شده اى، وعمرو، تو هم شخصى متهم وغير قابل اعتمادى. از اين كار دست برداريد كه من وشما كمك نداريم.[2]

پاسخ عبد اللّه بن عمر به معاويه دورنگرى ومردمشناسى عمرو عاص را ثابت كردو روشن ساخت كه معاويه هنوز به پايه حريف كهنه كار خود نرسيده است واگر در بخشى از مسائل سياسى تفوّق دارد(مثلاً با سينه باز سخن مخالف را مى شنود واگر به او رو آورند گذشته ها را ناديده مى گيرد واگر در مذاكره به بن بست برسد فوراً