گروه ديگر مى گويند: ما از آنان بيزارى نمى جوييم زيرا آنان به چيزى رو آورده اند كه براى شان جايز بوده است و هر دو گروه معتقدند: اگر رهبر كافر شد رعيت نيز، اعم از حاضر و غايب، كافر مى شوند.

بيهسيه، اين دو گروه را از خود نمى داند ولى آنها ابوبيهس را پيشواى خود مى دانند. عوفيه معتقدند مستى كفر است ولى تا وقتى كه با عمل ديگرى نظير ترك نماز و مانند آن همراه نشود، كفر محسوب نمى شود چون آنها وقتى شارب را مست مى دانند كه عملى، مست بودن او را نشان دهد.[1]

ب ـ اصحاب تفسير: پايه گذار اين گروه مردى به نام حكم بن مروان از مردم كوفه است. او معتقد بود كه اگر كسى عليه مسلمانى شهادت داد و كيفيت آن را بيان نكرد شهادتش پذيرفته نيست و مى گويد: اگر چهار نفر بر زناى كسى شهادت دادند، اين شهادت وقتى مقبول است كه چگونگى وقوع آن را بيان نمايند. آنها در ساير حدود نيز همين عقيده را دارند و به همين جهت بيهسيه از آنها تبرى جسته و آنان را اصحاب تفسير ناميده اند.

ج ـ اصحاب سؤال: آنها معتقدند: مسلمان كسى است كه شهادت دهد خدايى جز خداوند يكتا نيست و محمد، بنده و رسول اوست. دوستان خدا را دوست و دشمنان خدا را دشمن بدارد و به هر آنچه كه از طرف خداوند نازل شده اقرار داشته باشد و اگر غير از اينها واجبات ديگرى را نداند كه آنها واجبند يا نه؟ باز او مسلمان است تا وقتى كه مبتلا به عملى شود (آنگاه بايد بپرسد).[2]