ورزيدند كه اساس نجات، همان ايمان قلبى و شهادت لفظى است و عمل به وظايف، ارتباطى به ايمان انسان ندارد. و از اين روى كه ايمان را مقدم داشتند و عمل را به تأخير افكندند، «مرجئه» ناميده شدند.

اين گروه، در بى ارزش جلوه دادن عمل، به اندازهاى بيش رفتند كه، گفتند ايمان يك انسان گنهكار، با ايمان فرشتگان و پيامبران، برابرى ميكند. پى آمد اين پندار بى اساس، زنده شدن ميل به گناه در دل افراد، بويژه جوانان بود. اينان، به اصطلاح طرفدار «صلح كلّى» شدند و مى گفتند، قلب بايد پاك باشد، عمل چندان مهم نيست و مغفرت حق در انتظار همه عاصيان و گنهكاران است.

اين نحو برداشت از ايمان، چيزى جز كج فهمى، و سطحى نگرى، نيست. چگونه ميتوان همه ارزشها را از آن ايمان قلبى و شهادت لفظى دانست؟ و عمل را كه ميوه ايمان است، كم ارزش خواند.

چنين تفسيرى از ايمان، جز ايجاد جرأت در بد كاران و احياء روح عصيان در تبهكاران، خصوصاً مستكبران و طاغوتيان ندارد، و گرنه همه جباران جهان، و زورمندان و قلدران، تحت پوشش مغفرت حق قرار ميگيرند، آنگاه كه در دل معرفت و بر زبان شهادت داشته باشند.