«بررسى مسأله امامت، چندان مهم نيست و از مسائل عقلى به شمار نميرود، بلكه يك مسأله فقهى است كه تعصبهايى را برانگيخته است و اگر كسى از بررسى آن اعراض كند، سالمتر از كسى است كه در آن فرو رود، هر چند به حقيقت برسد، تا چه رسد به اينكه خطا كند»[1].

«آمدى» ميگويد:

«سخن درباره امامت، از اصول دين نيست، بلكه از مسائل لازم نيز به شمار نميرود; به گونهاى كه مكلف نتواند از آن اعراض كند، يا به آن علم پيدا نكند، بلكه اعراض از آن بهتر از پرداختن به آن است، زيرا بررسى اين مسأله، از تعصب و هواى نفس جدا نمى شود، بلكه فتنههايى را برانگيخته و موجب بدبينى به سلف ميگردد. اين در صورتى است كه در تحقيق خود واقع بينانه حركت كند، تا چه رسد كه از راه راست بيرون رود»[2].

«مير سيد شريف»، در شرح مواقف ميگويد:

«مباحث امامت، از اصول دين و عقائد نيست، بلكه از فروع دين است كه مربوط به افعال مكلفين ميباشد و محور سخن اين است كه آيا نصب امام، عقلاً و شرعاً واجب است؟ يا تنها شرعاً واجب است؟»[3].

بنابر اين، محور سخن درباره امامت از نظر سنت، اين است كه آيا پس از پيامبر، بر امت واجب است كه امامى را نصب كنند يا نه؟ و بر فرض وجوب، داور در آن عقل است يا شرع؟ نا گفته پيداست كه بحث درباره وجوب و عدم وجوب يك شىء، يك بحث فقهى است كه عدم آشنايى با آن، چه از نظر حكم كلى و چه از