حال ببينيم مؤلف اين كتاب (شهرستانى) كه در قرن ششم اسلامى ميزيسته، تا چه اندازه رسم امانتدارى در نقل عقائد را رعايت كرده است؟ وى در معرفى شيعه ميگويد:

الف: از ويژگيهاى شيعه اعتقاد به تناسخ و حلول و تشبيه است[1].

ب: امام دهم شيعيان در قم در گشت و در همانجا به خاك سپرده شد[2].

ج: هشام بن حكم، خدا را جسم ميدانست و براى او اندازهاى برابر هفت وجب از وجبهاى خود قائل بود، و ميگفت: خدا در نقطه خاصى و جهت مخصوصى قرار گرفته است[3].

د: او على را خداى لازم الاطاعه ميدانست[4].

اين انديشههاى واهى كه با روح تشيع فرسنگها فاصله دارد، به پندار نويسنده اين كتاب، اساس عقائد شيعه است! آنگاه ديگران بعد از وى، مانند احمد امين در كتاب «فجر الاسلام»، بى پروا شيعه را به شكل ياد شده معرفى كردهاند.

تاريخ عقائد مسلمانان، به روشنى گواهى ميدهد كه «شيعه» در تنزيه خدا بيش از سائر ملل جهان كوشا هستند، و خطبههاى امام على (عليه السلام) روشنترين تنزيه است و اگر معتزله «تنزيه» را پذيرفتهاند، از او گرفتهاند. در اين مورد شهرستهانى به جاى اهل حديث، شيعه را هدف قرار داده و خود دچار اشتباه شده و ديگران را نيز گمراه كره است.

او به پيروى از كتاب «مقالات الاسلاميين» اشعرى، براى شيعه فرقههاى فراوانى تراشيده كه هرگز وجود ندارند. چگونه ميتوان درباره عقائد شيعه، به سخن نويسندهاى اعتماد كرد كه مدفن امام دهم (عليه السلام) را شهر «قم» بپندارد!