اسامى اين حقايق به من خبر دهيد اگر راستگو هستيد، آنان گفتند: ما ترا تسبيح مى كنيم، ما از چيزى آگاه نيستيم جز آنچه تو به ما آموخته اى، تويى توانا و حكيم».

خداوند به آدم گفت: آدم! اسامى اين حقايق را به فرشتگان بگو.هنگامى كه آدم فرشتگان را از آن اسامى آگاه ساخت، خداوند به فرشتگان خطاب كرد و گفت: من به شما نگفتم كه از «غيب» آسمان ها و زمين آگاهم و آنچه را آشكار كنيد و پنهان نماييد مى دانم.

دقت در معناى اين سه آيه ما را به اين حقيقت رهبرى مى كند كه خداوند يك سلسله حقايقى را كه از ديدگاه فرشتگان پنهان بود به آدم(عليه السلام) آموخت و سپس آدم(عليه السلام) به دستور خداوند آنان را از اين «غيب» آگاه ساخت.

توضيح اين كه:

«اسماء» جمع «اسم» به معنى نام است ولى در اين جا مقصود اين نيست كه فقط نام هاى موجودات زمينى و آسمانى را به او تعليم كرد زيرا فرا گرفتن نام تنها، بدون آشنايى با حقيقت آن، براى آدم(عليه السلام)امتيازى نخواهد بود، بلكه منظور اين است كه خداوند، آدم(عليه السلام) را از حقايق موجودات آگاه ساخت گواه اين