اين آيه نيز روشن مى گردد زيرا هدف آيه، ابطال نظريه اى است كه مشركان درباره پيامبر داشتند. آنها فكر مى كردند كه پيامبر بايد از قدرت وسيع و دامنه دارى، آن هم از پيش خود و بدون استمداد از مقام ربوبى، برخوردار باشد و در پرتو آن قدرت بتواند هر نوع سودى را به سوى خود جلب كند و هر ضررى و زيانى را از خود دور نمايد و از غيب خبر دهد.

خداوند به پيامبر گرامى خود دستور مى دهد كه براى ابطال اين فكر غلط و سراسر شرك آنان، هر نوع قدرت و علم را كه از جانب خدا نباشد از خود سلب كند و بگويد من با صرف نظر از قدرت الهى، مالك هيچ گونه نفع و ضررى نيستم مگر آن كه از طرف خدا قدرتى به من اعطا گردد. و جمله: (إِلاّ ما شاء اللّه); مگر آنچه خدا بخواهد، گواهى مى دهد كه مقصود، نفى هر نوع قدرت و توانايى نيست بلكه نفى قدرتى است كه از جانب خدا نباشد.

و لذا علم و قدرتى كه از جانب خدا باشد را از خود سلب نكرده بلكه با جمله (إِلاّ ما شاء اللّه)آن را اثبات كرده است.

بر اين اساس، مفاد جمله دوم آيه (لَوْ كُنْت أَعلم الغيب...) هم روشن مى شود.