بيماران، و زنده كردن مردگان را به اذن و مشيت خدا به خود نسبت داده است و قرآن در آيه قبل او را در همه اين ادعاها تصديق كرده و مى فرمايد: (وَإِذْ تَخْلُقُ...).

بنابراين از ديدگاه قرآن هم خدا رازق است و هم انسان، هم خدا زارع است و هم انسان، هم خدا خالق است و هم بشر، لكن اين دو نسبت در عرض يكديگر نيستند، بلكه در طول يكديگرند يكى مستقل است(خدا) و ديگرى وابسته(انسان) يكى اصيل و بالذات است (خدا) و ديگرى بالتبع و بالغير (انسان) و در اين صورت هيچ گونه تعارضى و تزاحمى ميان سببيت خدا و سببيت انسان نخواهد بود.

كوتاه سخن اين كه قرآن با واقع بينى خاصى معتقد است كه در جهان آفرينش انسان و ستاره و زمين و كوه و بيابان و دريا، عناصر و معادن ابر و رعد و صاعقه و باران و تگرگ و گياه و درخت حيوان و انسان و... بخشى از هستى را تشكيل مى دهند، و هر كدام مبدأ يك سلسله آثار و خواص ويژه اى مى باشند، و نسبت اين موجودات به اين آثار، از قبيل نسبت فاعل به فعل و علت به معلول است ولى همه اين مؤثرها و اثرها، فاعل ها و فعلها، با اعتراف به وجود پيوند و معلوليت ميان آنها، همگى مخلوق خدا و آفريده اويند. و رشته عليت به آنجا منتهى مى گردد و اين دو نوع نسبت نه با هم اختلافى دارند و نه مزاحم «توحيد در خالقيت» مى باشند.