«پس آيا نديديد آنچه را كه در زمين مى كاريد، آيا شما آن را بيرون مى آوريد يا اين كه ما زارع آن هستيم».

اين آيه با توجه به آيات ديگرى كه قبل و بعد از آن آمده است، و با توجه به سياق خود آيه در مقام منحصر ساختن «زرع» به خدا است، در حالى كه در آيه ديگر آن را به انسان استناد داده و مى فرمايد:

(كَزَرْع أَخْرَجَ شَطأَهُ فَازَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى عَلى سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرّاعَ) (فتح/29).

«همانند زراعتى است كه جوانه هاى خود را خارج ساخته سپس به تقويت آن پرداخته تا محكم شده و بر پاى خود ايستاده است».

3. غلبه خدا و رسولان او

در يك آيه غلبه بر دشمنان حق هم به خدا نسبت داده شده و هم به رسولان او:

(كَتَبَ اللّهُ لأغْلَبَنَ أَنَا وَرُسُلي)(مجادله/21).

«مشيت الهى بر اين تعلّق گرفته است كه من (خدا) و پيامبرانم غلبه مى كنيم».

4. نصرت خدا و نصرت مؤمنان

در آيه اى خدا را ناصر مردم، و مردم را ناصر خدا معرفى كرده است، تو گويى به يكديگر كمك مى كنند.

(إِنْ تَنْصُرُوا اللّهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدامَكُمْ) (محمد/10).