مى باشد.

بنابراين آفريدگار هستى در عين «دنوّ» و نزديكى عالى و بالا است و در عين «علوّ» و بلندى، دانى و نزديك است[1]رحمت او همه چيز را فرا گرفته و هيچ ذاتى از ذات الهى جدا و بى نياز نيست و هيچ فعلى از افعال از فعل او جدا و مستقل نيست، هيچ شأن و اراده و مشيتى بيرون وجداى از اراده و شأن و مشيت او نمى باشد قرآن مى فرمايد:

1.(كُلّ يَوم هُوَ فِى شَأْن).[2]

«هر روز خدا در شأن و آفرينش تازه است».

2.(ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى ثَلاثَة إِلاّ وَهُوَ رابِعُهُمْ وَلا خَمْسَة إِلاّ وَهُوَ سادِسُهُمْ).[3]

«هرگز سه يا پنج نفر (عده اى) نجوى(گفتگوى مخفيانه و در گوشى) نمى كنند مگر آن كه خدا در جمع آنان است».

3.(وَما رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلكِنَّ اللّه رَمى).[4]

«آنگاه كه تير انداختى تو تير اندازى نكردى ولى خدا تير انداخت».

در اين آيه كريمه سلب و اثبات از يك جهت انجام نگرفته است، از همان جهت كه نسبت «رمى» از پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)نفى شده است براى او اثبات