دليل بر نظريه تفويض نمى گردد، زيرا ميان اين دو، نظريه ثالثى وجود دارد كه مزاياى هر دو نظريه را در بردارد و از پيامدهاى هر دو بركنار مى باشد.

4. نقش قدرت در كارهاى انسان

اصل تأثير قدرت انسان در كارهاى صادره از او مورد انكار كسى نيست حتّى اشاعره نيز آن را به عنوان ملاك «كسب» پذيرفته اند. حال اگر خداوند آفريدگار و پديد آورنده افعال انسان باشد دو فرض متصور است.

1. آفرينش خدا نسبت به افعال انسان به قدرت او بستگى دارد كه اگر انسان عاجز باشد خدا نيز قدرت بر ايجاد آن را ندارد.

2. آفرينش خدا نسبت به افعال انسان وابسته به قدرت و توانايى انسان نيست.

هيچ يك از اين دو فرض را نمى توان پذيرفت زيرا لازمه فرض نخست نسبت عجز و ناتوانى به آفريدگار جهان است كه هيچ كس به آن ملتزم نمى باشد ولازمه فرض دوم (علاوه بر اين كه بر خلاف اصل تأثير قدرت انسان در افعال او است) اين است كه خداوند در ايجاد افعال انسان منفرد بوده و همه كارهاى انسان خوب يا بد به خدا نسبت داده شود و لازمه آن نسبت دادن قبايح و بدى ها به خدا است و از آنجا كه نسبت ناتوانى و قبح به خدا صحيح نيست، معلوم مى شود او در پيدايش كارهاى انسان نقشى ندارد و آفريدگار آن نيست.[1]

پاسخ اين استدلال روشن است و آن اين كه ما هر دو فرض را