دسته دوم متعلق اراده تشريعى او نيستند و در اين صورت هيچ كار ناروايى به خدا نسبت داده نمى شود. و اين غير اين است كه بگوييم كه كارهاى خلاف بشر مطلقاً از قلمرو اراده تكوينى خدا بيرون است.

پاسخ به بيانى ديگر

اشكال را مى توان با بيان ديگرى كه هم مطابق با قواعد فلسفى است و هم با آيات قرآن هماهنگ مى باشد به اين صورت پاسخ گفت:

وجود هستى امكانى هميشه و در همه جا مخلوق و آفريده خدا است(اللّهُ خالِقُ كُلِّ شَيء)(زمر/62). و آنچه مخلوق و آفريده خدا است، حسن و زيبا است(الَّذِي أَحْسَنَ كُلِّ شَىء خَلَقَهُ)(سجده/7) و كارهاى شايسته و ناروا در اصل وجود، با يكديگر تفاوتى ندارند، تصرف در مال ديگران با اذن مالك آن و تصرف غاصبانه از نظر واقعيت، و اصل هستى يكسانند، واقعيت عينى روابط مشروع و قانونى مرد و زن با روابط نامشروع و غير قانونى آن دو، هيچ تفاوتى ندارد زيرا هر دو، كار اختيارى فاعل آنها بوده و در واقعيت و هستى خود مخلوق و آفريده خدا و متعلق اراده تكوينى او مى باشند و بنابراين ناروايى و ناپسندى در آن راه ندارد.

شايستگى يا ناروايى كارهاى اختيارى انسان به خاطر مطابقت و عدم مطابقت با اوامر و نواهى شرعى است كه اين اوامر و نواهى شرعى نيز بيانگر خشنودى و رضايت و يا ناخشنودى و سخط خدا مى باشند و هرگز محور رضايت و سخط، اراده تكوينى خدا نيست.[1]