كرد، امّا اين حس در برابر هجوم افكار مادى گرى و لذت طلبى كه كشنده عواطف انسانى مى باشد به قدرى ضعيف و ناتوان است كه اثر آن در برابر عوامل كوبنده ديگر، بسيار ناچيز مى باشد.

از اين جا معلوم مى شود كه چرا هميشه پيامبران و راهنمايان آسمانى، خدمتگزاران اجتماع، دانشمندان و پايه گذاران علوم و معارف، پيوسته مورد احترام مردم بوده و پس از قرن ها نيز سيل عواطف مردم به سوى آنها سرازير است.

زمامدارى كه شنيدن نام او مايه گريه مى گردد

پس از درگذشت پيامبر اسلام، محيط سياسى مدينه طورى شد كه شخصيت هاى مانند «بلال» كه در برابر دستگاه خلافت سر فرود نياورده بودند نتوانستند در مهد اسلام به سر برند و ناچار شدند كه مدينه را به عزم توقف در شام و يا نقاط دور دست ترك گويند. بلال مؤذن رسول خدا، يك شب در عالم رؤيا پيامبر را ديد كه از وى گله مى كند كه چرا ارتباط خود را با خاندان رسالت قطع كرده است؟

او سراسيمه از خواب بيدار شد، و در ضمير روشن خود خواب را چنين تعبير كرد كه مدتى است از مدينه بيرون آمده و به زيارت قبر پيامبر و ديدار بازماندگان او نرفته است، از اين نظر عزم سفر كرد و وارد مدينه گرديد.