فصل چهارم

امام حسين (عليه السلام)

سومين پيشواى جهان شيعه، حضرت حسين بن على (عليه السلام) دومين ميوه پيوند فرخنده على (عليه السلام) با دخت گرامى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)است. او در سوم شعبان سال چهارم هجرت ديده به جهان گشود ومراسم نامگذارى او مانند برادرش حسن بن على (عليه السلام) به وسيله پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) انجام گرفت ودر آغوش پر مهر رسول گرامى ومادر عزيز خود زهرا ـ عليها سلام ـ پرورش يافت. پيامبر در حق او وبرادر گرامى وى حسن بن على (عليه السلام)فرمود:«دو فرزند من حسن وحسين پيشوايان امت مى باشند، خواه قيام كنند يا از قيام دست كشند.»

مهمترين حادثه در حيات سومين اختر آسمان ولايت، جانبازى، فداكارى وشهادت وى وفرزندان وياران عزيزش در دشت كربلا است. حادثه اى كه عقلها را تكان داده وتمام حادثه ها را در برابر خود به دست فراموشى سپرده وپيوسته در صفحات تاريخ باقى وپايدار است.

هرحادثه بزرگ وعظيمى كه درجهان روى مى دهد، طولى نمى كشد كه جزر ومد زندگى، آن را به دست فراموشى مى سپارد، ومرور زمان از هيجان وفروغ آن مى كاهد وازآن نامى جز در صفحات تاريخ باقى نمى ماند.

گويا حوادث تاريخى بسان غذا است، همان گونه كه غذا پس از آنكه وارد معده شد از طريق دستگاه گوارش به صورت هاى مختلفى در آمده وهضم مى گردد، همچنين حوادث ورويدادها، در هاضمه بزرگ جهان به تدريج هضم