مىباشند كه مفاد آيه تطهير نيز هست، زيرا فقط آنهايند كه حقيقت كتاب را مسّ و درك كردهاند و سوره واقعه بدان اشارت دارد و مفصلا گذشت. از اينجاست كه درمىيابيم آيه: كَفى بِاللَّهِ شَهِيداً مفادش همان مفاد آيه مباهله است و آن جمع مقدس و مطهر خصوصا فاطمه زهرا حجت بر بعثت نبوى هستند و واقدى هم به همين معنا اشارت دارد كه على عليه السلام يكى از معجزات پيامبر اسلام است؛ همانطور كه عصاى موسى و دم عيسى معجزات آنان بود. [1]

به همين علت است كه در مقام احتجاج بر اهل اديان گذشته خداوند پيامبرش را به دعوت همسرانش- كه ام المؤمنيناند- يا به دعوت هيچكدام از اصحاب يا بنى هاشم فرمان نمىدهد. مخفى نيست كه تعيين پنج تن براى مباهله به اختيار پيامبر نبوده بلكه به امر صريح خداوند كه در قرآن كريم نازل شده بوده است و پيامبر اكرم فقط مأمور به دعوت آن چهار تن ديگر از جانب خدا بوده است.

به عبارت واضحتر، مباهله در لغت به معناى ملاعنه و نفرين هرطرف بر طرف ديگر است و موقعى اين عمل انجام مىشود كه هرطرف حجتش را بر طرف ديگر تمام كرده باشد نه اينكه حجتى وجود نداشته باشد و به اين مطلب صدر آيه «فَمَنْ حَاجَّكَ» اشاره دارد؛ يعنى در مقام احتجاج هر طرف در مقابل ادعاى طرف ديگر، بلكه براى جواب ندادن و بىپاسخ ماندن يكى از دو طرف و عناد و لجاجت بر حرف باطل خود، مباهله آخرين كار است. در واقع نوعى حكم از طرف خداست و يك نوع تعجيل

[1] . الفهرست ابن نديم، الفن الأوّل من المقالة الثالثة، ص 111.