گرفته، وبه آن معتقد شده‌اند، همگى معلول جدا شدن آنها از رشته امامت الهى و خلافت ربانى است كه رمز اين اتصال در شعائر حسينى نهفته است.

به همين خاطر شعائر ركن ركين دين وسبب بقاء تمامى مجموعه دين است، واز بين بردن شعائر سبب تضعيف دين شده وآن را در خطر زوال ونابودى قرار مى‌دهد، و در عوض راههاى بيهودگى ومادى ودنيا پرستى وشيطان پرستى را تقويت مى‌كند. اگر در محيطى تمامى مظاهر محسوس اسلامى و ايمانى از بين برود اعم از مظاهر سمعى يا بصرى و غير آن، ديگر براى اهالى آن منطقه دينى باقى نخواهد ماند وارتباط آنها با آسمان به كلى قطع خواهد شد.

به همين خاطر از شيخ بهائى نقل شده كه اگر در شهرى صداى اذان از مأذنه‌ها بلند نشود بايد حاكم مسلمين به آنهااعلان جنگ كند، زيرا اين رمز ارتباط مردم اين شهر با دين ومذهب است.

6- اضرار به نفس‌

يكى ديگر از اشكالاتى كه گاه به برخى از گونه‌هاى عزادارى وارد مى‌كنند اين است كه: اين شيوه‌ها مستلزم ضرر رساندن به نفس است و اضرار به نفس- اگر ضرر مهم ومعتنى به باشد- حرام بوده، بنابراين هر چند اينها به عنوان اولى حلال باشد اما به عنوان ثانوى حرام خواهد بود.

در پاسخ به اين اشكال مى‌گوييم: ادلّه حرمت اضرار به نفس نمى‌تواند شامل ضررى كه انسان در راه فضيلتى تحمل مى‌كند بشود. توضيح اين مطلب نيازمند بحث مبسوط فقهى و اصولى است ولى براى‌