از اين رو دين اسلام براى شعائر اهميت ويژه‌اى قائل شده و تنها به اقامه آن اكتفا ننموده بلكه امر به تعظيم آن كرده و اهانت به آن را گناه نابخشودنى شمرده است، چون تمام دين مبتنى بر شعائر است و اگر نباشد روحيه ايمانى باقى نمى‌ماند تا ساير تعاليم دينى كاربرد داشته باشد.

وهن مذهب يا نابودى مذهب؟

معلوم شد تاثير پذيرى جوامع شيعى از فرهنگها، و خوش آمد و نيامدهاى غير مسلمانان و يا غير شيعيان چقدر خطرناك و فاجعه بار است، زيرا اين به معناى از دست دادن هويّت ايمانى و قطع ارتباط با ملكوت و ذوب شدن فرهنگ عرشى آنها در ساير فرهنگهاى فرشى است. و از طرفى وقتى- در اثر تبليغات گسترده ديگران- عقل جمعى و اجتماعى دست خوش چنين بينش نادرستى شد كه خوب را بد، و بد را خوب دانست بدترين حالت براى يك جامعه پيش خواهد آمد؛ يعنى هنجار به ناهنجار و ناهنجار به هنجار تبديل مى‌شود.

از بين رفتن شعائر الهى به معنى از بين رفتن روحيه ايمانى مردم جامعه است، و وقتى اين روحيه از بين رفت و ارتباط آنها با آسمان بريده شد ديگر هيچ يك از تعاليم دينى براى آنها مفيد و موثر نخواهد بود؛ نه توحيد و نه عدل و نه نبوت و نه امامت و نه معاد، نه احكام و نه اخلاق و نه مكارم و مناقب، و نه هيچ چيز ديگر. چنين جامعه‌اى حالت زمان جاهليت را به خود خواهد گرفت يعنى بريده شدن دست مردم از تعاليم پيامبران و فرو رفتن در توحّش حيوانى و بلكه پست تر از آن.