متعلق آن است، اگر چيزى علامت يك ملت باشد شعار ملى و اگر علامت دين باشد شعار دينى محسوب خواهد شد. از اين رو هر گاه آئين يا كار يا نماد و يا علامت و هر چيز ديگرى باز گو كننده و دال بر يكى از معانى دينى باشد، آن چيز شعيره دينى خواهد بود. هر چه آن معنى دينى مهم تر باشد علامتى كه براى آن قرار گرفته نيز مهم تر خواهد بود.

گفتيم كه شخصيت واضع در حقيقت شعيره دخالتى ندارد. مهم نيست چه كسى واضع باشد، مهم اين است كه وقتى وضع شد و اين ارتباط اعتبارى ميان اين شعيره و معنى و مفهوم آن كه يكى از ثاتبات دين حنيف است برقرار شد، چنين چيزى شعيره خواهد بود و مشمول ادلّه شعائر مى‌شود.

از اين رو دست عرف براى وضع شعائر جديد باز است، زيرا آنها با وضع علامت و شعيره نو تنها موضوع براى حكم شرعى ايجاد مى‌كنند و بعد از تحقق موضوع قهرا حكم بر آن مترتب خواهد شد.

4- تعلق حكم به مطلق شعائر

هر گاه شارع به طور مطلق عنوانى را موضوع حكم خود قرار دهد و آن را مقيد به فردى نكند، تمامى افراد آن عنوان متعلق امر شارع خواهد شد. مثلًا وقتى مولى به عبدش بگويد: «اكرم العلماء» «به دانشمندان احترام گذار» و اين موضوع را مقيد به فردى ننمايد تمامى افراد عالم و دانشمند بايد اكرام شوند. در مورد شعائر نيز شارع تعظيم تمامى شعائر الهى را به طور مطلق لازم و هتك آن را حرام كرده، و قيدى در آن لحاظ