لغت وعرف شعيره دين خواهد بود و موضوع احكام وجوبى و تحريمى فوق خواهد شد.

به بيان ديگر: شارع نفرموده تنها شعائرى كه فلان قيد را داشته باشند بايد تعظيم شوند، بلكه تنها چيزى كه موضوع حكم شرعى قرار گرفته عنوان شعار دين است، يعنى هر چه كه عرفاً علامت براى يكى از معانى دينى باشد.

از باب نمونه خداوند متعال نيكى كردن به والدين را لازم دانسته، اما قيدى براى آن نگذاشته است، هر چيزى كه عرفاً نيكى كردن به والدين باشد مشمول امر خدا خواهد بود. البته ممكن است شارع برخى از انواع نيكى‌ها را به خصوص واجب كرده باشد، مانند نفقه دادن به والدين در صورت فقر آنها، اما اين به معنى مقيّد كردن عنوان بِرّ ونيكى واحسان در همان مورد نيست، بلكه هر چيزى كه بر او احسان و نيكى صدق كند- به حسب درجاتش- مطلوب شارع ومورد امر خواهد بود.

همينطور ممكن است شارع برخى از افراد شعائر را به خصوص واجب كند، مانند مناسك حج، اما اين به معنى مقيّد كردن عنوان شعائر در آن فرد نيست، بلكه هر فردى كه عرفاً و لغة شعار دين باشد حتى اگر بعد از عصر معصوم نيز پديد آيد مشمول امر شارع خواهد بود.

3- وجود اعتبارى شعيره و دلالت وضعى آن‌

گفتيم كه شعائر و شعيره نزد عقلا وجودى اعتبارى دارد كه در غالب معلول وضع و قرارداد آنها ميباشد. از آن طرف اختلاف شعائر به اختلاف‌