خلاصه‌

از نظر اولياى بزرگوار اسلام، شوخى، به سان داروى شفابخشى است كه اگر به‌جا، به اندازه و با رعايت حدود انجام شود، موجب تسكين اضطراب‌هاى روانى مى‌گردد.

پيامبر بزرگوار اسلام، گاهى با افراد مزاح مى‌كرد، ولى از مسير حق، خارج نمى‌شد.

افراط در مزاح از نظر اسلام، نشانه جهالت، حماقت و پستى است.

اگر مزاح حاوى مطلبى توهين‌آميز و بى‌ادبانه باشد، از نظر اسلام نكوهيده است.

آفات مزاح عبارتند از: ريختن آبرو، خوارى، برافروخته‌شدن آتش كينه، ازبين‌رفتن نور ايمان و خدشه‌دارشدن شخصيّت آدمى.