جايگاه حسن خلق در اسلام‌

دين مقدّس اسلام، همواره پيروان خود را به نرم‌خويى و ملايمت در رفتار با ديگران دعوت مى‌كند و آنان را از درشتى و تندخويى بازمى‌دارد.

قرآن كريم در ستايش پيغمبر اكرم 6 مى‌فرمايد:

«إِنَّكَ لَعَلى‌ خُلُقٍ عَظِيمٍ»[1]

بدرستى كه تو به اخلاق پسنديده و بزرگى آراسته شده‌اى.

حُسن خلق و گشاده‌رويى از بارزترين صفاتى است كه در معاشرت‌هاى اجتماعى باعث نفوذ محبّت شده و در تأثير سخن اثرى شگفت‌انگيز دارد. به همين جهت خداى مهربان، پيامبران و سفيران خود را انسان‌هايى عطوف و نرم‌خو قرار داد تا بهتر بتوانند در مردم اثر گذارند و آنان را به سوى خود جذب نمايند. اين مردان بزرگ براى تحقّق‌بخشيدن به اهداف الهى خود، با برخوردارى از حُسن خُلق و شرح صدر، چنان با ملايمت و گشاده‌رويى با مردم روبه‌رو مى‌شدند كه نه‌تنها هر انسان حقيقت‌جويى را به آسانى شيفته خود مى‌ساختند و او را از زلال هدايت سيراب مى‌كردند، بلكه گاهى دشمنان را نيز شرمنده و منقلب مى‌نمودند.

مصداق كامل اين فضيلت، وجود مقدّس رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله است. قرآن كريم، اين مزيّت گران‌بهاى اخلاقى را عنايتى بزرگ از سوى ذات مقدس خداوند دانسته، مى‌فرمايد:

«فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا

[1] - قلم( 68)، آيه 4.