«الْزَمُ الْعِلْمِ لَكَ ما دَلَّكَ عَلى صَلاحِ قَلْبِكَ وَ اظْهَرَلَكَ فَسادَهُ»[1]

لازمترين علم براى تو آن است كه تو را به پاكسازى دل (وتهذيب نفس) راهنمايى كرده، فساد آن را براى تو آشكار كند.

جايگاه اخلاق در اسلام‌

مسأله اخلاق و تهذيب نفس، در اسلام، از اهميت بسيار بالايى برخوردار است، بطورى كه از اهداف نزول قرآن كريم تربيت اخلاقى، تهذيب انسان و رشد و هدايت جامعه است و خصلتهاى اخلاقى را ملاك ارزش انسان مى‌داند؛ زيرا در مقام ستايش وتمجيد پيامبران الهى، آنان را به جهت دارا بودن صفات اخلاقى نيكو مى‌ستايد. براى مثال، حضرت ابراهيم عليه‌السلام را به خاطر برخوردارى از سه صفت عالى اخلاقى ستوده، مى‌فرمايد:

«إِنَّ إِبْراهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ»[2]

همانا ابراهيم بردبار، بسيار مهربان و بازگشت كننده (به سوى خدا) بود.

درباره پيامبر اكرم (ص) مى‌فرمايد:

«إِنَّكَ لَعَلى‌ خُلُقٍ عَظِيمٍ»[3]

همانا تو صاحب اخلاق عظيم و برجسته‌اى هستى.

در اهميت اخلاق و تزكيه نفس همين بس كه قرآن كريم رمز موفقيت رسول خدا (ص) را در ايفاى رسالت خويش و گسترش توحيد، اخلاق نيكوى آن حضرت مى‌داند و مى‌فرمايد:

[1] - بحارالانوار، ج 78، ص 333، اسلاميه

[2] - هود، آيه 75

[3] - قلم، آيه 4