نام کتاب : آشنايى با ابواب فقه نویسنده : نوری، محمد اسماعیل جلد : 1 صفحه : 16
(*+) منحصر به احكام و مقررات عملى نيست. در قرآن، مسائل گوناگونى مطرح شده كه تعدادى از آيات آن (در حدود پانصدآيه) متكفّل بيان احكام عملى است و از آنها به عنوان «آيات الاحكام» تعبير مىشود. أئمّه اطهار عليهم السلام در بيان احكام شرعى، به ظواهر آيات قرآن استناد مىكردند و پيروان خود را نيز به استنباط از آنها تشويق و راهنمايى مىنمودند. «1» 2- سنت «سنّت» در لغت، به معناى راه و روش پسنديده «2» و در اصطلاح علماى عامّه، عبارت است از: قول (گفتار)، فعل (رفتار) و تقرير (امضاى) پيامبر (ص) ولى در اصطلاح علماى شيعه، عبارت است از: قول، فعل و تقرير معصوم (ع). «3» در اعتبار و حجّيت سنّت، ميان علماى عامّه و خاصّه اختلاف و ترديدى نيست، جز اينكه عامّه سنّت را در شخص رسول اكرم (ص) محدود كرده و شيعه آن را به ائمه معصومين عليهم السلام گسترش دادهاند. اگر در سخنان يكى از معصومين عليهم السلام حكمى بيان شود (قول) يا انجام عملى به وسيله آن بزرگواران ثابت گردد (فعل) و يا با دلايلى اثبات شود كه ديگران عملى را در حضور ايشان انجام دادهاند كه جاى تقيّه هم نبوده و ايشان با سكوت خود، بر آن صحّه گذاشتهاند (تقرير)، فقيه مىتواند در مقام استنباط احكام فقهى، به هر يك از اين موارد استناد كند و بر اساس آن فتوا دهد. روايت و حديث، خود سنّت نيست، بلكه اگر به طريق معتبر نقل شده باشد «ناقل» و «حاكى» سنّت است، ولى گاهى از باب تسامح و به تناسب اين كه روايت و حديث معتبر اثبات كننده سنّت است، به خود روايت و حديث نيز «سنّت» گفته مىشود. «4»
نام کتاب : آشنايى با ابواب فقه نویسنده : نوری، محمد اسماعیل جلد : 1 صفحه : 16