بر آن‌اند كه اين كار مكروه است نه حرام و برخى ديگر، حرمت را ويژه عصر غيبت صغرى مى‌دانند. در هر صورت احتياط در آن است كه نام مبارك آن حضرت را در اجتماعات نبرند (مكيال المكارم‌، 2/ 110؛ منتخب الاثر، 502). 4. محبّت به حضرت مهدى (ع). 5. اظهار شوق براى ديدار امام (ع) و دعا براى آن و اندوهگين بودن براى فراق آن حضرت. (ملاقات با امام زمان (ع)). 6. تبليغ فضائل و مناقب امام (ع).

7. دعا و صدقه براى سلامتى امام (ع).

8. انجام اعمال و عبادات مستحبّى به نيابت از امام (ع). 9. تسليم بودن و بى‌تابى نكردن براى ظهور. 10. تعيين نكردن وقت ظهور و تكذيب كسانى كه وقتى براى آن معيّن مى‌كنند. 11. پيوسته به ياد امام (ع) بودن و دل شكستگى هنگام ياد آن حضرت (ع) 12. خوشحال كردن مؤمنين و يارى رساندن به آنان. 13. احترام به نزديكان و منسوبين به امام (ع) 14. بزرگداشت اماكن منسوب به امام (ع). 15. عرضه حاجات به امام (ع) 16. مقدّم داشتن خواسته‌هاى امام (ع) بر خواسته‌هاى خويش. 17. توسّل و طلب شفاعت. 18. دعوت مردم به آن حضرت (ع) 19. برخاستن هنگام شنيدن نام امام (ع).

در روايات است كه در مجلسى، نزد امام رضا (ع) از آن حضرت نام برده شد. امام رضا (ع) برخاست و دست بر سر نهاد و فرمود: «اللَّهُمَّ عَجِّلْ فَرَجَهُ وَ سَهِّلْ مَخْرَجَه.» (منتخب الاثر، 506) 2. درخواست صبر از خداوند در زمان غيبت.

***

ولايت: سزاوارتر بودن براى سرپرستى مسلمانان‌

«ولايت»- به فتح و كسر واو- معانى متعدّدى دارد: دوستى، يارى، بر عهده گرفتن كارى و فرماندهى. قدر مشترك همه اين معانى «سزاوارتر بودن به چيزى» است. در اصطلاح عام به معناى آن است كه كسى از روى مهربانى به نيازمندانى كه بدو وابسته‌اند، با گفتار يا كردار كمك كند و براى كمك كردن به آنان بايد اختيار آنان را در دست گيرد و آنان سخن او را بى چون و چرا بپذيرند. ولايت بر سه گونه است:

شخصى؛ جزئى؛ كلّى. هر يك از اين سه گونه به ولايت تكوينى و تشريعى تقسيم مى‌شوند (دائرة المعارف تشيّع‌، 2/ 379).

ولايت عبارت است از سرپرستى و سلطه‌