بسيارى ديگر از صفات است. جهان آفرينش، با آن هماهنگى و بزرگى شگفتش، نشانه قدرت خداوند است. نظام تشريع و نظام آخرت نيز از ديگر نمودهاى قدرت بى‌پايان خداوندند (نور/ 45؛ مائده/ 190؛ بقره/ 284).

معمّاى قدرت: از ديرباز پرسش‌هايى معمّاگونه در باره قدرت خداوند مطرح كرده‌اند. پرسش‌ها را به گونه‌اى ساخته‌اند كه هرگونه پاسخ مثبت و منفى به آنها، موجب انكار قدرت مطلق خداوند شود؛ مثلًا اينكه آيا خدا مى‌تواند سنگى بيافريند كه نتواند آن را بردارد، يا آيا مى‌تواند موجودى بيافريند كه نتواند نابودش كند.

امّا پاسخى كه متكلّمان به اين معمّاها داده‌اند، اين است كه قدرت خدا محدوديّت ندارد؛ ولى آن فرض‌ها نيز محال عقلى‌اند و شدنى نيستند. تحقّق چنين فرض‌هايى مستلزم اجتماع نقيضين است؛ مثلًا تحقّق اينكه خالق نتواند مخلوق را از ميان بردارد، مستلزم اين است كه هم خالق باشد و هم نباشد؛ زيرا علّت بر همه شئون معلول سلطه دارد (الميزان‌، 12/ 305). در روايتى آمده است كه كسى از امام على (ع) پرسيد: «آيا پروردگار تو مى‌تواند جهان را در تخم مرغى جاى دهد بى آنكه جهان كوچك شود يا تخم مرغ فراخ گردد؟» امام پاسخ داد: «خداوند عجز و ناتوانى ندارد؛ ولى آنچه تو خواستى، شدنى نيست.» (التوحيد، باب 9/ ح 9)

***

قرآن‌

كتاب آسمانى مسلمانان و معجزه جاويد پيامبر اسلام 6 است. قرآن به صورت تدريجى در 23 سال به واسطه جبرئيل (ع) فرشته بزرگ الهى نازل گشت. نزول قرآن افزون بر تدريجى، به صورت دفعى نيز بوده است (قدر/ 1). اين كتاب آسمانى، 6236 آيه، 114 سوره و 30 جزء دارد.

بقره با 286 آيه بزرگ‌ترين سوره و كوثر با 3 آيه كوچك‌ترين سوره قرآن است.

سوره‌هايى را كه پيش از هجرت بر پيامبر فرود آمده‌اند، «مكّى» گويند و سوره‌هاى پس از هجرت را «مدنى». قرآن نام‌هاى ديگرى نيز دارد؛ از جمله فرقان، كتاب، تنزيل و نيز اوصافى همانند برهان، تبيان،