هستند و از طرف پيامبر 6 و امامان (ع) مأمورند حكومت تشكيل دهند و احكام اسلام را اجرا كنند (كتاب البيع‌، امام خمينى/ 2/ 488).

***

سميع: شنوا

سميع از صفات ثبوتى حق تعالى است كه افزون بر پنجاه بار در قرآن به صورت صفت مشبّهه و گاه همراهِ «بصير» (بصير) مذكور آمده است. به عنوان نمونه، در قرآن آمده است كه خداوند سخن بندگان را مى‌شنود (آل عمران/ 181؛ مجادله/ 1) و نجواى آنان را مى‌شنود (زخرف/ 80) و او با ما است و مى‌بيند و مى‌شنود (طه/ 46). همه حكما و متكلّمان معتقدند كه خداوند بالذّات شنوا است.

موضوع «سميع» در دانش‌هاى كلام، تفسير، فلسفه و عرفان مطرح است. شنوايى خداوند با واسطه اندام شنوايى صورت نمى‌پذيرد؛ بلكه- همانند بينايى خداوند- به صفت علم او بازمى‌گردد. بنابراين، سميع بودن خداوند به معناى اين است كه او به آنچه شنيدنى است، دانا است و آنها را درمى‌يابد و درك مى‌كند (تلخيص المحصّل‌، 287- 288؛ تفسير نمونه‌، 2/ 208).

***

سيره امام زمان (ع): شيوه رفتار امام زمان (ع)

«سيره» به معناى شيوه و چگونگى رفتار انسان در زندگى است (ر. ك. مجموعه آثار شهيد مطهّرى‌، 16/ 50). روايات بزرگان معصوم (ع) سيره امام زمان را در ابعاد مختلف فردى و اجتماعى نمودار ساخته‌اند:

الف. زندگى شخصى:

زندگى شخصى امام، بسيار ساده و دور از تجمّل و اشرافى‌گرى است. زندگى آن حضرت از نظر مادّى همانند زندگى پايين‌ترين طبقات جامعه است. روايات، امام زمان (ع) را در اين عرصه به پيامبر اسلام 6 و حضرت على (ع) مانند دانسته‌اند (بحارالانوار، 52/ 340 و 360). آن حضرت لباس كم‌بها مى‌پوشد و همانند مستمندان غذا مى‌خورد (همان، 354، 359 و 358). اين شيوه همه رهبران و انسان‌هاى الهى است. آنان زندگى خويش را با نيازمندان و مستمندان همسان مى‌كنند تا فقر و