ز

زبور: كتاب آسمانى داوود پيامبر (ع)

از نظر لغوى به معناى نوشته و كتاب است و در اصطلاح نام كتابى است كه بر حضرت داوود (ع) از پيامبران بنى‌اسرائيل نازل گشت. زبور به زبان عبرى است و سراسر، اندرز و دعا و مناجات با ايزد متعال و تجليل مقام ربوبى است و پس از تورات‌ نزول يافته است (اعلام القرآن‌، 346 و 347؛ معارف و معاريف‌، 3/ 1113). بنابر روايات اسلامى، وجه تسميه اين كتاب آن است كه به صورت مجموعه‌اى مكتوب بر الواح فرود آمده است (بحار الانوار، 14/ 33). قرآن كريم سه بار از زبور ياد كرده و از برخى ويژگى‌هاى آن سخن گفته است. در آيات قرآنى تصريح شده است كه زبور، كتاب داوود (ع) است (نساء/ 163).

كتاب‌هاى آسمانى بر دو دسته‌اند:

يكى آنها كه احكام تشريعى ويژه‌اى دارند و از آيينى نو سخن مى‌گويند و ديگر، كتاب‌هايى كه احكام جديدى در خود ندارند؛ بلكه بيش‌تر به موضوعات و مسائل اخلاقى مى‌پردازند. زبور از دسته دوم است (تفسير نمونه‌، 4/ 214). گواه است بر اين حقيقت آنكه هم اينك، مزامير در ضمن‌ عهد عتيق‌ و پس از تورات جاى دارد و حالت مستقل ندارد (كتاب مقدّس‌، 830).

قرآن در جايى ديگر فرموده است: «برخى از پيامبران را بر برخى ديگر برترى بخشيديم و به داوود، زبور را داديم.» (اسراء/ 55) از اين آيه بر مى‌آيد كه زبور از دلايل برترى داوود (ع) بر بسيارى از پيامبران است. از منابع تاريخى و دينى بر مى‌آيد كه داوود (ع) حكومت و كشورى عظيم داشته است؛ ولى خداوند، قدرت و هيبت و سلطنت داوود (ع) را دليل برترى او نمى‌داند؛ بلكه در اين باره از زبور ياد مى‌كند (تفسير نمونه، 12/ 161). در جايى ديگر از قرآن كريم آمده است: «در حقيقت، در زبور پس از تورات نوشتيم: