«گروهى» از امّت‌ها به ميان آمده است و از اينجا مى‌توان فهميد كه مراد، حشر در قيامت نيست؛ زيرا حشر در قيامت همگانى است. وانگهى، اين آيه پس از آيه «دابّة الأرض» كه از نشانه‌هاى قيامت است و پيش از اشاره به نفخ صور و ديگر آيات قيامت جاى گرفته است و نمى‌توان پذيرفت كه قرآن پيش از پرداختن به قيامت درباره حوادث آن سخن گويد (الميزان‌، 15/ 397؛ بحارالانوار، 53/ 60). اين آيه به رجعت مؤمنان و نيكان اشاره‌اى نكرده و از اين رو براى اثبات رجعت مؤمنان و نيكان تنها از روايات مى‌توان بهره جست.

در نظرگاه شيعه، تنها گروهى از مؤمنان راستين و كافران محض رجعت مى‌كنند (بحارالانوار، 53/ 138؛ مصنّفات الشيخ المفيد، 5/ 90؛ البرهان فى تفسير القرآن‌، 2/ 408).

بنابر روايات، همه پيامبران و امامان معصوم (ع) رجعت خواهند كرد (همان، 1/ 249؛ بحارالانوار، 53/ 41). نخستين كسى كه رجعت مى‌كند و بر جهان فرمان مى‌راند، امام حسين (ع) است (همان، 46). آن‌گاه حضرت على (ع) و ديگر امامان بازمى‌گردند (همان، 63؛ البرهان فى تفسير القرآن‌، 1/ 295).

جمعى از اصحاب پيامبر 6 نيز كه رجعت مى‌كنند، عبارت‌اند از: سلمان، مقداد، جابر بن عبداللّه انصارى، ابودجانه انصارى، مالك اشتر، مفضّل بن عمر و حمران اعين. از امّت‌هاى پيشين نيز مؤمن آل فرعون، يوشع بن نون و اصحاب كهف رجعت مى‌كنند (رجعت‌، محمد خادمى/ 200- 191).

هدف از رجعت:

مشيت حكيمانه خداوند بر اين تعلّق گرفته است كه صالحان بر زمين حكم برانند، تعاليم پيامبران تحقّق يابند و نيكان، بخشى از پاداش خويش را در همين جهان بازستانند و از ستمگران انتقام كشند. از آن سو، ستمگران نيز بخشى از كيفر گناهان خود را بازيابند (همان، 63؛ رجعت و معراج‌، رفيعى قزوينى/ 31 و 32).

رحمت الهى: از صفات خداوند متعال؛ مهربانى؛ بخشايش‌

وقتى اين كلمه صفت خداوند مى‌شود، معناى نيكى كردن و احسان به خود مى‌گيرد (مفردات الفاظ القرآن‌، 347؛ الميزان فى تفسير القرآن‌، 1/ 21). از نظرگاه كلام شيعى، رحمت الهى، به معناى افاضه خير بر نيازمندان و فرودستان و دستگيرى از