يافت براى سخن گفتن با خدا به كوه طور رود. در آنجا دو لوح بدو دادند كه فرمان‌هاى خداوند بر آن بود. اين فرمان‌هاى مهم را «ده فرمان» گويند كه عبارت‌اند از: 1. براى خود، خدايى جز من نگيريد؛ 2. بر بتان سجده مكنيد؛ 3. نام مرا به باطل بر زبان مياوريد؛ 4. شنبه را گرامى بداريد؛ 5. پدر و مادر خويش را احترام بگزاريد؛ 6. كسى را به ناحق مكشيد؛ 7. زنا مكنيد؛ 8. دزدى مكنيد؛ 9. بر همسايه شهادت به دروغ مدهيد؛ 10. به مال و ناموس همسايه خويش طمع مكنيد (خلاصة الاديان‌، 123؛ آشنايى با اديان بزرگ‌، 80).

عهد عتيق:

تورات و ديگر متون مقدس پيامبران بنى‌اسرائيل را عهد عتيق‌ گويند.

عهد عتيق نزد يهوديان و مسيحيان مقدس است. اساس اين متون، اسفار پنج‌گانه‌اند كه يهوديان معتقدند همه آنها به موسى (ع) نازل گشته است. تورات در زبان عبرى به معناى قانون و شريعت است. اسفار پنج‌گانه عبارت‌اند از: سفر پيدايش، سفر خروج، سفر لاويان، سفر اعداد (شمارش)، سفر تثنيه (خلاصة الاديان‌، 140).

تلمود:

پس از ويرانى اورشليم به دست لشكريان تيئوس رومى، گروهى از احبار يهود گريختند و در اطراف فلسطين، محافلى دينى بنيان نهادند كه آنها را به زبان عبرى «مدارش» گويند. اين كسان، اخبار و روايات و احاديث شفاهى را كه از هنگام نزول تورات به صورت پراكنده نزد خويش داشتند، گرد آوردند و كتاب‌ ميشناه‌(Mishnah) را تأليف كردند كه المثناى تورات بود. گويند كه صد و پنجاه عالم يهودى در اين كار شركت داشتند.

اينان، ابواب مختلف فقهى را در نماز، روزه، ازدواج، طلاق و ... در شش جلد نگاشتند. گروهى ديگر، حاصل مطالعات خويش را درباره تورات و ميشناه به زبان آرامى گرد آوردند و آن را گمارا(Gomara) نام نهادند كه به معناى «تكمله» است. آن گاه از مجموعه ميشنا و گمارا، تلمود- به معناى تعليم- پديد آمد (آشنايى با تاريخ اديان‌، 142).

حكومت بنى اسرائيل:

پس از موسى (ع)، يوشع بن نون رهبرى بنى‌اسرائيل را به دست گرفت. او از رود اردن گذشت و بر فلسطين دست يافت و