شيعى، وجود جهنّم، از مظاهر عدل الهى است. خداوند از روى عدل خويش، در آن سراى، ميان مؤمنان و كافران و نيكوكاران و زشتكاران جدايى مى‌اندازد (مجموعه آثار شهيد مطهّرى‌، 1/ 215). قرآن كريم، براى جهنّم نام‌ها و صفت‌ها برنهاده است كه عبارت‌اند از: سَقَر (مدثّر/ 26)، سَعير (شورى/ 7)، جحيم (نازعات/ 39) لَظْى (معارج/ 15)، حُطمَه (همزه/ 4 و 5)، هاويه (قارعه/ 8)، حصير (اسراء/ 8) و دار البوار (ابراهيم/ 28). درك حقيقت كيفرهاى دوزخى براى انسان خاكى ناممكن است؛ ولى از آيات و روايات برمى‌آيد كه بسيار هولناك و رنج‌آورند (مدّثّر/ 28- 26؛ عذاب). بنابر اجماع علماى شيعه، دوزخ هم اكنون نيز وجود دارد (اوائل المقالات‌، ص 102؛ كهف/ 102). برخى روايات، جاى دوزخ را «تحت الارضين السّبع» به معناى زيرِ زمين‌هاى هفت‌گانه دانسته‌اند (بحارالانوار، 8/ 206)؛ امّا اين روايات چنان فراوان نيستند كه يقين بيافرينند (معاد انسان و جهان‌، 321). دوزخ هفت در دارد (حجر/ 44) و در روايت است كه هفت طبقه دارد و پايين‌ترين طبقه، جهنّم نام دارد. طبقه‌هاى بعدى عبارت‌اند از:

لظى، حطمه، سقر، جحيم، سعير و هاويه (تفسير نور الثّقلين‌، 3/ 19). برخى مفسّران شيعه گفته‌اند هر يك از درهاى هفت‌گانه متعلق به يكى از اين طبقات است.

طبقات دوزخ يكى از ديگرى هولناك‌تر و دردآورترند و آنان كه بدين طبقات راه مى‌يابند، يكى از ديگرى، گناهكارتر. از اينجا مى‌توان نتيجه گرفت كه كيفرهاى دوزخى، بسته به گناه آدمى سبك و سنگين مى‌شوند (پيام قرآن‌، 6/ 419- 417).

***

جهنّميان: كسانى كه در جهنّم معذّب‌اند

كسانى كه اعمال بد آنها از اعمال نيكشان بيشتر است، پس از مرگ به جهنّم (جهنم) مى‌روند و كيفر مى‌بينند (قارعه/ 11- 8). موجوداتى همچون فرشتگان نيز به عنوان مأموران عذاب در جهنّم خواهند بود (تحريم/ 6)؛ ولى كسانى كه در اين مكان كيفر مى‌بينند، انسان‌ها و اجنّه‌اند (اعراف/ 179). از برخى آيات قرآن برمى‌آيد كه انسان‌ها چه خوب و چه بد، همه نخست به جهنّم مى‌روند؛ ولى پرهيزگاران بى‌درنگ رها مى‌شوند و