تزاحم در مى‌گيرد و در جامعه هرج و مرج مى‌آفريند (مدخل مسائل جديد در علم كلام‌، 2/ 214 و 215).

***

اهلُ البيت: خاندان پيامبر اسلام 6

قرآن كريم از اين كلمه براى خاندان ابراهيم (ع) استفاده كرده و بدانان بخشايش و بركت آسمانى را نويد داده است (هود/ 11). همچنين، بارى ديگر، اين كلمه را براى اشاره به خاندان پيامبر اسلام 6 به كار برده و فرموده است كه خداوند، آنان را از هرگونه زشتى و پليدى پيراسته است (احزاب/ 23). همه مفسران شيعه و بسيارى از مفسران اهل سنت مراد اين آيه را- كه به «آيه تطهير» (آيه تطهير) شهرت دارد- پنج تن آل عبا يا اصحاب كساء دانسته‌اند: پيامبر اسلام 6، على (ع)، فاطمه (س)، حسن (ع) و حسين (ع). بدين سان، ديگر خويشاوندان پيامبر 6 در شمول معناى اين كلمه جاى نمى‌گيرند.

اين نظريّه بر روايات شيعه و سنّى تكيه دارد؛ رواياتى همانند حديث كساء، حديث مباهله و حديث مودّت قربى (دائرة المعارف بزرگ اسلامى‌، 10/ 266؛ فضائل الخمسه من الصّحّاح السّتّة، 1/ 214؛ اعيان الشّيعة، 1/ 309) مقصود از اهل‌البيت در احاديثى همانند حديث ثقلين (حديث ثقلين)، حديث سفينه (حديث سفينه) و حديث نجوم، امامان دوازده‌گانه‌اند؛ زيرا به دلايل عقلى و نقلى منزلتى كه در اين احاديث آمده تنها براى آنان ثابت است؛ چنان‌كه جمعى از اهل سنّت هم بدان تصريح كرده‌اند (المراجعات‌، 19- 14).

مقام اهل بيت:

بنابر نصّ قرآن كريم، محبّت اهل بيت بر هر مسلمانى واجب است (شورى/ 23؛ مناقب ابن حنبل‌، 110).

رواياتى فراوان بر اين حقيقت گواهى مى‌دهند؛ از آن جمله است روايتى از پيامبر اسلام 6 كه مى‌فرمايد: «من دوست دارم هر كس را كه آنان را دوست بدارد و دشمنم با كسى كه آنان را دشمن بدارد.» (ذخائر العقبى‌، طبرى/ 1/ 23) همچنين مى‌فرمايد: «آنان كشتى نجات‌اند. هر كس از آنان پيروى كند، نجات مى‌يابد و هر كس سر پيچد، هلاك مى‌شود.» (المستدرك‌، حاكم نيشابورى/ 3/ 343؛ الغدير، 2/ 300 و/ 301)

***