بهرهمند مىشود و اگر پيامبران بهطور مطلق معصوم از گناه باشند از اين فضيلت محروم مىشوند و از اين رو اصحاب پيامبر كه سابقه شرك و گناه دارند ولى با بعثت پيامبر اسلام توبه كرده و اسلام آوردند از فرزندانشان كه بر فطرت اسلامى متولد و با اسلام بزرگ شدند برترند. آرى پيامبران به گناهى كه از آن توبه نكنند هرگز آلوده نمىشوند. «1»
علماى اهل سنت انكار فضايل على عليه السلام و ذرّيهاش را دليل دشمنى ابن تيميه با على عليه السلام دانستهاند و گفتهاند:
به دليل اين گفته پيامبر صلى الله عليه و آله «2» به على عليه السلام: «يا على تو را جز منافق دشمن نمىدارد»، ابن تيميه منافق است. «3»
ابن تيميه از سوى علماى معاصرش مورد تكفير قرار گرفت و بارها از طرف دستگاه قضايى وقت محكوم به زندان شد و گويا در همان زندان مرد. «4»
كتابهاى متعددى عليه عقايد ابن تيميه توسط علماى اهل سنت از مذاهب چهارگانه نوشته شد و همگى او را به بدعتگذارى در دين معرفى كردند. «5»
در مورد عصمت انبيا بايد گفت از آنجا كه پيامبران نمايندگان و سفيران الهى در ميان بشر و راهنمايان مردمند اگر برخلاف محتواى رسالتشان عمل كنند يا حتى اگر مردم احتمال دهند كه ممكن است آنان دور از چشم عموم گناه كنند از آنان و سخنانشان سلب اعتماد مىكنند. در نتيجه هدف از بعثت ايشان تحقق پيدا نمىكند.
و اما اين سخن ابن تيميه كه گفته اگر پيامبران گناه نكنند از فضيلت توبه محرومند اولًا لازمهاش اين است كه اگر كسى در عمرش گناه نكند مقامش پايينتر از كسى باشد كه گناه كرده و سپس توبه نموده است. ثانياً چه دليلى وجود دارد كه اصحاب تائب از شرك، از فرزندانشان برترند؟! بلكه پيامبر صلى الله عليه و آله شرك نورزيدن على عليه السلام به خدا را، يكى از فضايل