هنرمندان عكاس ازجان‌گذشتۀ ميهن اسلامى ما، همپاى ديگر هنرمندان در خدمت تصوير و بيان جانبازى‌ها، رشادت‌ها، شهادت‌ها و قهرمانى‌هاى بسيجيان جان‌بركف بوده‌اند. برپايى ده‌ها نمايشگاه عكاسى به مناسبت هفتۀ دفاع مقدّس خود دليل محكمى بر اين ادّعا است.

مهرزاد ارشدى، جهادگرى كه عكاسى را در جبهه‌هاى جنگ آموخته است، در پاسخ به اين پرسش كه چه عاملى سبب شد تا دوربين به دست بگيرد مى‌گويد:

ضرورت كار عكاسى در جنگ را از آن‌جا حس كردم كه در آن شرايطى كه فشارهاى نظامى دشمن روى شهر خرمشهر زياد مى‌شد و دامنۀ جنايت‌هاى بعثى‌ها و خيانت‌هاى بنى‌صدرى‌ها و مظلوميّت خرمشهر و بچّه‌هاى خرمشهر در يك دفاع مقدس-كه بيش از سى روز با سلاح سبك و به‌بهاى سنگينى يعنى خونشان در تاريخ خونبار عصر ما به ثبت مى‌رسيد-به اين فكر افتادم كه نه قلم و نه سخن نمى‌تواند همچون تصوير حقيقت‌ها، اين مظلوميّت‌ها را آن‌چنان كه هست، به دست نسل آينده بسپارد. اين بود كه تصميم گرفتم سلاح دوربين را به دست بگيرم. [1]

آقاى گل‌محمدى، از عكاسان پركار جبهه‌هاى نبرد، مبناى انتخاب موضوع‌هاى خود را اين‌گونه بيان مى‌كند:

يك‌سرى اصولى هست كه بر هر تصوير حاكم است. اين اصول صرف‌نظر از زيبايى‌شناسى تصوير، بايد يك مفهومى براى بيننده داشته باشد. مفهومى كه يك عكس مى‌تواند داشته باشد و خاصيت پيام‌رسانى آن، موجب مى‌شود كه من به طرفش كشيده شوم و به عنوان سوژه آن را انتخاب كنم. [2]