زمان جنگ اجرا كرد و با استناد به صحبتى كه با طلبه‌اى بعد از نماز در مسجد در كنار نقاشى‌ها داشته است، نقاشى‌هاى خود را صورت مصوّر همان مطالبى مى‌داند كه يك روحانى در منبر و موعظۀ بعد از نمازش بيان مى‌كند. آقاى پلنگى در بارۀ تأثير نقاشى‌ها در جان و روح مخاطبان، از يك بسيجى به نام شهيد بهروز ياد مى‌كند كه در آن روزها با شور و علاقۀ خاصى نقاش را در به پايان رساندن نقاشى‌هاى ديوارى مسجد خرمشهر يارى مى‌كرده است. [1]

در پايان سخن بايد به اين نكته اشاره كرد كه هنر گرافيك و نقاشى و طرّاحى پس از انقلاب اسلامى از نظر فراگيرى و وسعت گستردۀ نفوذ آن، بعد از شعر، تقريباً بيش از هنرهاى ديگر فعّال بوده است؛ هرچند كسانى از روى عشق و علاقه و دلسوزى، امّا بدون تخصص لازم به اين كار پرداخته‌اند و همين امر نيز باعث شده است كه ردپاى سهل‌انگارى و آسان‌پندارى در آن ديده شود.